Meer verbinding met je collega’s
Leer elkaar eerst beter kennen als mens
Beginnen bij het begin: elkaar (weer) leren kennen als mens
“Door corona hebben we veel thuis gewerkt. En juist in die periode hebben we veel nieuwe collega’s gekregen. Nu zijn we tot de conclusie gekomen dat we elkaar eigenlijk niet meer kennen en dat dat niet helpt in de samenwerking. Kun jij ons helpen met een eerste stap?” Tuurlijk, leuk!
Bij het intake gesprek blijkt dit om drie teams te gaan die elk hun eigen taak hebben én die elkaar nodig hebben om resultaat neer te zetten. En als je dan thuis zit te werken en de ander niet of amper kent, dan wordt het inderdaad wel wat lastiger. Als alles soepel loopt, zul je daar niet zoveel last van hebben, maar als er iets samen opgelost moet worden, dan wel. Dus we beginnen bij het begin: elkaar (weer) leren kennen als mens. En dan niet met een voorstelrondje, maar met een aantal interactieve werkvormen met veel reuring, geroezemoes en contact.
We beginnen met een wedstrijdje overeenkomsten zoeken. In gemixte groepjes moet je in 10 minuten tijd zoveel mogelijk overeenkomsten binnen je groepje vinden. En in dit geval geef ik de instructie dat de overeenkomsten niet over het werk mogen gaan en dat ze ook niet in de categorie “we hebben allemaal twee benen” mogen vallen. “We hebben allemaal blauwe ogen” mag dan weer wel. Na 10 geanimeerde minuten heeft het winnende groepje veertien overeenkomsten gevonden met als meest opvallende “we houden allemaal niet van horror”.
Complimentencarrousel, speeddaten & 25/10 crowd sourcing
Het volgende onderdeel is een carrousel gecombineerd met positief roddelen: een complimentencarrousel. In drie hoeken hangt een flip met daarop de naam van een team. In gemixte groepjes gaan ze alle hoeken langs met de opdracht “benoem wat dit team zo mooi, goed, bijzonder maakt, waar je misschien wel een beetje jaloers op bent en waarom je er misschien zelf wel bij zou willen horen”. En als je bij de flip bent die over jouw team gaat, ben je dus gewoon even stil en laat je al die mooie complimenten binnenkomen. De complimenten vliegen je om de oren en het lukt maar amper om het te beperken tot één flip per team. Daarna mag ieder team kijken wat er op “hun flip” is geschreven en samen bepalen welk compliment hen het meest raakt of waar ze het meest trots op zijn. Als ze dit punt met de hele groep delen, wordt er echt met aandacht naar elkaar geluisterd. Zeker als iemand zegt “wat fijn dat gezien wordt dat we zoveel werk verzetten, want dat compliment wordt eigenlijk nooit uitgesproken”.
Na een korte koffiepauze met taart (want er is een jarige) gaan we verder met speeddaten. Eerst maakt iedereen op een wit kaartje een snelle tekening van wat hem of haar drijft in zijn of haar werk: waarom word je zo blij van het werk dat je doet? Na een voorbeeldtekeningetje met korte toelichting van mij gaat iedereen met de stiften aan de slag en maakt zijn eigen verhaal. Het is prachtig weer buiten en de temperatuur in de zaal loopt ondertussen op. Ik laat daarom mijn plan voor een strak georganiseerde speeddate met twee stoelen tegenover elkaar los en stuur hen naar buiten, waar meerdere bartafels staan, met de boodschap: “ga lekker met elkaar in gesprek en wissel van tafeltje als je klaar bent”. Ik zie oprechte interesse en aandacht voor elkaar en ik zie dat mensen inderdaad nieuwe tafeltjes opzoeken. Ik hoef niet in te grijpen, dus ik maak vast wat foto’s voor de terugkoppeling en ik voorzie iedereen van een glaasje water. Als ik het onderdeel wil beëindigen, roepen een paar mensen “maar ik heb nog niet iedereen gesproken!” Ok, nog 5 minuten dan.
Als laatste onderdeel inventariseren en prioriteren we de ideeën om de verbinding met elkaar te behouden of verbeteren (is natuurlijk afhankelijk van je perspectief). Ik zet voor het eerst bewust een werkvorm in uit Liberating Structures waarvan ik een filmpje op LinkedIn voorbij had zien komen: 25/10 crowd sourcing. Ik vraag iedereen een idee voor verbinding op het kaartje te schrijven: wat zou jou helpen, wat zou jij fijn vinden? Vervolgens zet ik de muziek aan en gaat iedereen lopen en kaartjes ruilen, zonder de kaartjes te lezen. Als ik de muziek uit doe, lees je het kaartje dat je in je hand hebt en geef je het idee op de achterkant een score van 1 tot 5: 1 is “alsjeblieft niet!” en 5 is “ja, geweldig!”. Na vijf rondes telt ieder de scores van het kaartje in de hand bij elkaar op. Ik vraag wie er een kaartje heeft met 25 punten, het maximale aantal: niemand. 24 dan? En ja hoor! Twee kaartjes hebben 24 punten behaald. En toevallig ook nog met hetzelfde idee. Op deze manier stellen we samen de top 10 vast. En omdat ze het leuk vinden om alle ideeën te horen (en ik nog binnen de tijd zit), lopen we alle ideeën even kort langs. De rode draad: we moeten samen gelegenheid creëren om elkaar te ontmoeten en het niet over werk te hebben. Een mooie opbrengst om de komende tijd mee te gaan experimenteren: welke ideeën werken goed voor ons en welke minder? Dat is in mijn ogen toch echt dé manier om samen vorm te geven aan deze tijd waarin deels thuiswerken een blijvertje is.
Ook benieuwd of zoiets wat voor jullie teams is? Neem gerust contact met me op!